Twee unieke muzikale persoonlijkheden komen samen op deze bijzondere avond. Celliste, zangeres en componist Lucinda Chua en violiste Galya Bisengalieva gaan de samenwerking aan met het 12-koppige Spaceship extended, bestaande uit leden van het London Contemporary Orchestra en het Haagse Spaceship Ensemble.
Met haar cello, effectpedalen en fluisterzang schept Lucinda Chua een sfeervolle en introspectieve, muzikale wereld. Haar werk beweegt zich tussen ambient, pop, klassiek en R&B en biedt een unieke basis voor een orkestrale interpretatie. Tijdens haar set brengt Chua haar debuutalbum YIAN en de EP Reclaiming The Rose.
Na de pauze presenteert Galya Bisengalieva haar nieuwste album Polygon. De Kazachse componist en violiste staat bekend om haar experimentele en sferische benadering, waarbij ze traditionele technieken combineert met elektronische invloeden. Het Spaceship extended geeft haar composities een diepere, extra gelaagde dimensie.
Deze voorstelling is een initiatief van Birds of Paradise in coproductie met Amare.
Toen ik opgroeide in het VK, voelde mijn naam, Siew Yian, onbekend voor mij. Ik wilde Katie of Chloe zijn, door de school gaan met de eenvoud en populariteit van een Sarah. Terwijl mijn ouders de naam met grote zorg hadden gekozen, begreep ik pas later de betekenis van elk karakter.
De “Yian” of “燕”, zoals ik later leerde, betekent “zwaluw”, een vogel die een speciale betekenis heeft in de Chinese mythologie. Volgens de legende symboliseert de zwaluw liefde, loyaliteit en geluk; de boodschapper van geluk en de lente. Het is ook een migrerende zangvogel die tussen twee plaatsen leeft; het belichaamt het idee van bewegen tussen verschillende werelden.
Ik voel me vaak als een zwaluw; op zoek naar manieren om mijn eigen lied te zingen terwijl ik codeer tussen landen en culturen. Ik kan de Engelse kant van mijn familie traceren naar Nottingham, de stad waar ik als student woonde, maar ik weet niet uit welke delen van China mijn voorouders kwamen voordat ze naar Maleisië migreerden. Toen ik opgroeide, zeiden de kinderen in mijn dorp vaak dat ik “terug naar mijn eigen land” moest gaan en dat deed twee keer zo pijn omdat ik niet wist waar dat was.
Het is pas recent dat de connectie met de symboliek van mijn naam me heeft geholpen mijn identiteit te omarmen en mijn unieke perspectief te waarderen. Tijdens een recente reis naar Maleisië met mijn vader brachten we tijd door met zijn tante en neven en nichten in Kuching; velen van wie ik voor het eerst ontmoette. Bij het bezoek aan het huis van de familie ontmoette ik mijn 96-jarige grote tante Pheng Yian; de jongste van de 10 broers en zussen van mijn grootmoeder. Mijn grootmoeder, Poh Yian, overleed toen ik tien was. Vanuit mijn kleine huis in het VK herinner ik me hoe ik afscheid nam van mijn ouders toen ze naar Maleisië vlogen voor haar begrafenis, wat voelde als een oceaan ver weg. Ik had de naam van mijn grote tante vaak gehoord, maar maakte pas nu de connectie tussen haar naam en de mijne. Ik leerde dat in feite alle vier zussen Yian heetten, elk met een ander bijvoeglijk naamwoord om de zwaluw te beschrijven. Gin Yian, zilveren zwaluw, de oudste. Bee Yian, mooie zwaluw, de volgende. Poh Yian, mijn grootmoeder, de kostbare zwaluw en Pheng Yian, een vreedzame zwaluw. Het was prachtig om te zien hoe de naamtraditie van mijn familie door de generaties heen was doorgegeven.
Toen ik nieuwe tantes, ooms en neven en nichten ontmoette in de keuken van Pheng Yian, luisterde ik naar hun lachen en grappen in het Hokkien. Mijn perceptie van familie verdubbelde. Ik hoorde de verhalen over mijn grootvader, de goedhartige arts, die overleed toen mijn vader nog maar een jongen was. En mijn grootmoeder, die meer van alles hield dan van dansen en tot zo laat bleef, vaak thuiskomend in de vroege uurtjes van de ochtend. In mijn gedachten zijn de vrouwen in mijn Chinese familie als een vlucht zwaluwen, ieder uniek maar verbonden, die met gratie en kracht tussen verschillende werelden bewegen. Mijn naam, Siew Yian, is een krachtig symbool geworden van mijn identiteit en mijn verbinding met mijn familie en cultuur. Het vertegenwoordigt de schoonheid en complexiteit van mijn erfgoed en herinnert me eraan mijn unieke perspectief te omarmen en altijd vooruit te blijven bewegen.
In mei 2024 had ik de eer om op te treden in het Barbican Centre in Londen, vergezeld door het London Contemporary Orchestra. Het was een werkelijk magische ervaring om samen met zoveel briljante muzikanten het podium te delen en muziek die ik in de afgelopen 10 jaar had geschreven, tot leven te horen komen.
Ik schreef de korte film Golden samen met mijn vriend, regisseur en samenwerker Tash Tung. De film toont hoe ik mijn jongere zelf ontmoet en behandelt thema’s van diasporische, bi-raciale, bi-culturele identiteit en het belang van rolmodellen.
In 2023 volgde ik lessen in traditionele Chinese fandans, Chinese lintdans en Chinese hedendaagse dans. Gebaseerd op deze training werkte ik samen met mijn vriend en bewegingsregisseur Chantel Foo om choreografie te creëren voor de muziekvideo van Echo. Deze portretten van onze bewegingssessies werden gefotografeerd door mijn vriend en fotograaf Milo Van Giap en gepubliceerd in het eerste gedrukte nummer van Motor Dance Journal, getiteld “The Solo”, vergezeld van een kort essay dat ik schreef.
Nhu Xuan is een ongelooflijke artiest en beeldmaker die werkt met fotografie. We ontmoetten elkaar jaren geleden tijdens het werken aan het artwork voor Antidotes en brachten vele maanden door met het bedenken van het concept voor de artwork van YIAN, waarbij we ideeën over en weer uitwisselden.
De albumhoezen voelden als de perfecte plek om alle thema’s van het album samen te brengen, een wereld waarin ik enkele van de visuele thema’s die ik in de muziekvideo’s had gebruikt, kon plaatsen. De stenen die de duurzaamheid, het tijdsverloop en de verbinding met de voorouders symboliseerden, de roos – een geliefde bloem die ik gebruik als symbool voor de Aziatische diaspora; een plant met zijn voorouderlijke wortels in China die in de 18e eeuw naar Europa werd gebracht. En natuurlijk de zwaluw, oftewel YIAN, de migrerende zangvogel die tussen twee plaatsen leeft, maar hoort bij de lucht.
De muziekvideo voor Echo was een samenwerkingsproject tussen mijzelf, regisseur Jade Ang Jackman en bewegingsregisseur Chantel Foo. De choreografie verkende thema’s van het respecteren van tradities uit het verleden (de voorouderlijke stenen), terwijl we ook een nieuw pad naar de toekomst baanden (de overwoekerde rozen en voetafdrukken in de sneeuw). Het setontwerp en de cinematografie waren geïnspireerd door oude martial arts-films die we als kinderen hadden gezien.
Ik ben al lange tijd een luisteraar en supporter van NTS radio. Ik beschouw deze shows als een schetsboek; een kans om mijn referenties en herinneringen te delen door verschillende geluiden te verweven in een uur lang durend verhaal.