Zelfs de meest kundige vogelaars kunnen je niet vertellen waarom een vogel nou precies is gaan zingen: er zijn vele redenen tot tsjirpen, en de vogelklanken komen voor in vele complexe varieties. Wat we wél zeker weten, is dat vogels graag fluiten – en niet zo’n beetje. En dat is nou exact het fenomeen dat centraal staat in de performance van Thomas Azier op Birds of Paradise: glossolalia, ofwel de drang om te spreken zonder herkenbare klanken of woorden. Azier heeft zich de afgelopen jaren dikwijls bewezen als multi-talent, interdisciplinair artiest en geprezen podiumdier. Ook vele zalen in TivoliVredenburg voelen als zijn (vogel)huis: tijdens de pandemie maakte Thomas Azier enkele out-of-the-box shows op onbekend terrein in thuisstad Utrecht. Samen met Fins experimenteel gitarist/producer Obi Blanche, saxofonist Maarten Hogenhuis (BRUUT!) en drummer Simon Segers (De Beren Gieren) en een zorgvuldig samengesteld koor, zal Thomas Azier terugkeren naar het muziekcomplex in de binnenstad om je te verblinden met een gloednieuwe shows die breekt met regels en pronkt met glanzende veren. Zo heb je ze nog nooit tevoren gezien.
Vocaal ensemble: Fanny Alofs, Rianne Wilbers, Kadri Tegelman, Bianca Sallons, Laura Polence, Jorien Zeevaart, Michaela Riener and Nina Rompa
Frank Veenstra: “De voorstelling Glossolalia betekent een nieuwe stap in je artistieke ontwikkeling. Wat was hiervoor de directe aanleiding en zie je het als een keerpunt in je carrière?Je hebt de laatste jaren interesse verloren in fictie, mythologie en narratieve vormen van popmuziek. Meer dan het narratieve als singer songwriter, wil je de werkelijkheid van alledag als uitgangspunt nemen voor je werk. Op welke manier heeft dit een plek gekregen in Glossolalia?”
Thomas Azier: “Tijdens de confinement zagen we veel artiesten live concerten geven op internet. De illusie van de realiteit interesseert mij weinig. Een concert geven op internet is naar mijn idee in strijd met het principe van het concert, namelijk het samenkomen, een directe interactie met de artiesten hebben, het gevaar. Ik kan stellen dat ik muziek maak voor het bijna religieuze en meditatieve gevoel dat optreden mij geeft. Het is een van de zeldzame momenten waarop ik volledig betrokken ben bij het heden. Ik begon daarom na te denken over alternatieve ‘shared experience’. Natuurlijk ook een beetje moe van het eeuwenoude concept van ‘op een podium staan’ terwijl zowel het publiek als de artiest precies weten wat er van ze verwacht wordt. Ik ben eigenlijk al vanaf het begin van de pandemie overtuigd dat we deze tijd moeten gebruiken om deze alternatieve ‘shared experiences’ te testen. Glossolalia is een onderzoeksproject waarin ik ga kijken hoe ik een ervaring kan creëren die meer is dan een tweedimensionale show.”
Frank Veenstra: “Glossolalia betekent zoveel als ‘Spreken in tongen’. In de bijbel wordt het spreken in tongen vermeld als een van de ‘gaven van de geest’. Komt een soort van ‘tongentaal’ ook terug in de voorstelling?”
Thomas Azier: “Het spreken in tongen; het gebruik van een non-taal, wordt ook wel ‘Yaourt’ in het Frans genoemd. Kinderen gebruiken het als ze proberen een engels nummer na te zingen maar de tekst niet weten. Ik maakte mijn song Hold On Tight aan de hand van een improvisatie waarin ik mijn stem als instrument gebruikte, zonder woorden. Dit doe ik al vanaf mijn eerste composities. De uiteindelijke vocal was de allereerste opname die ik maakte. Het leidde tot een innerlijk conflict over professionaliteit en amateurisme. Het duurde een jaar om te accepteren dat deze eerste take de juiste emotie bevatte. Deze improvisatie, en het idee van Glossolalia an sich, componeren in het nu, wil ik verder onderzoeken en gebruiken in koor composities. Daarnaast zit er ook nog een interessante cross-over als je verschillende talen mixed. Door het wonen in verschillende steden in Europa heb ik Frans en Duits leren spreken, met alle maniertjes die daarbij horen. Ik pakte dat altijd snel op, en vond het leuk om de nuances in een nieuwe taal te leren kennen. Door het mixen van spreekwoorden, woordspelingen en gezegdes in het Frans, Duits, Engels en Nederlands krijg je een interessant klanken palet. Misschien is het daardoor makkelijk voor mij geworden om een nieuwe taal te verzinnen die op van alles lijkt. Op sommige lyric-website worden sommige van mijn Glossolalia teksten uitgeschreven, maar dat kan helemaal niet want ik zing maar wat. Ik vind dat intrigerend.”
Frank Veenstra: “Je hebt je voor Glossolalia voor een belangrijk deel ook laten inspireren door (moderne) klassieke muziek zoals die van Morton Feldman en Gavin Bryars. Op welke manier heeft dit je componeer proces beïnvloedt?”
Thomas Azier: “Mijn interesse is de afgelopen jaren op natuurlijke wijze verschoven naar vrijere vormen van muziek. In klassieke en experimentele hedendaagse muziek is er meer ruimte voor eigen interpretatie.Ik begon langzaam gefrustreerd te raken met het format, en de symmetrie van westerse popmuziek. Ik had zelf behoefte naar muziek in de breedte, lengte, en ik heb de confinement-tijd gebruikt, na mijn Love, Disorderly album om dit verder te onderzoeken in A Collection Of Broken Ideas. Ik kan natuurlijk alleen maar voor mijzelf spreken maar ik had vooral in die tijd erg behoefte aan ‘helende’ muziek. In 3 minuten kreeg ik de tijd niet om een eigen universum te creëren waar je in kan verdwalen.
Ik ben begonnen met muziek maken op een laptop en heb de techniek altijd gezien als dé manier om autonoom te werken. Toen ik de grenzen (symmetrie, vast zitten aan tempo, téveel mogelijkheden, geen interactie, geen fouten, geen uitdaging) ervan begon te ervaren groeide mijn nieuwsgierigheid naar samenwerking en ‘studio’ kennis. Ik heb altijd de Duitse en Franse onderwijssystemen bewonderd voor het uitnodigen van middelbare scholieren voor een stage in succesvolle studio’s. Ik ben van mening dat deze kennis, vooral nu laptop-productie de norm is, gedeeld moet worden. Het luisteren naar componisten als Gavin Bryars, pioniers op het gebied van conceptuele klassieke muziek, heeft er voor gezorgd dat er deurtjes in mijn hoofd open gingen. En langzaam aan voelde ik de zelf opgelegde grenzen vervagen.
Ik ben geïnteresseerd in de kennis die word gebruikt in de klassieke en experimentele wereld: spatiëring van orkestsecties en de plaatsing van een koor in een ruimte, orkestratie, arrangement, improvisatie, experiment en opnametechnieken. Door hulpmiddelen uit andere genres en discipline te onderzoeken hoop ik dat er ruimte ontstaat om hedendaagse onderwerpen te kunnen bespreken, en dat ik mijn eigen vorm van popmuziek kan vinden waarin ik vrijer en creatiever kan werken.”
Frank Veenstra: “Een vocaal ensemble speelt een belangrijke rol in de voorstelling. Het is de eerste keer dat je een ‘muziektheaterproductie’ ontwikkeld: iets dat een stuk verder gaat dan de samenwerking met een band. Hoe was het voor jou om te werken met klassiek geschoolde stemmen?”
Thomas Azier: “Het gemeenschappelijke aspect van samenzang is een inspirerend gegeven in deze tijd. Wat mij interesseert in koormuziek is de historie van samenzang, de diversiteit en kracht van een stem en de plaatsing van meerdere stemmen in een ruimte. In een wereld van perfectie en moderne productie-technologie, ben ik mij steeds meer bewust van de schoonheid van menselijke onzuiverheid en harmonie vs. dissonantie. Er is een element van gevaar dat in het spel komt wanneer je live en met een grote groep mensen werkt, in vergelijking met het produceren op laptops. Een paar dingen vielen me al op tijdens de voorbereidingen voor de pilot show vorig jaar op O-dagen in Rotterdam: de klassieke wereld is niet zo ruimdenkend als ik me had voorgesteld. Vooral vanwege het experimentele karakter van dit nieuwe werk is helaas nauwelijks ruimte voor improvisatie en als je van het pad afwijkt, wordt het al snel ingewikkeld. Je moet van te voren dus goed weten wat je wil, en ik heb geleerd om mensen te selecteren door tijd met ze te besteden. Voordat we gaan werken goed uiteenzetten wat je idee is, en waar de uitdagingen liggen.”
Frank Veenstra: “Glossolalia is geen reguliere popshow format, maar een nieuw soort belevingsconcept dat zo ongeveer het midden houdt tussen installatie en concert. Wat mag het publiek verwachten als ze de wereld van Glossolalia betreden?”
Thomas Azier: “Wat mij interesseert is een soort transitie-plek. In de clubcultuur is de ervaring van in de club zijn niet alleen de dansvloer. Transitie-ruimtes zoals bijvoorbeeld de gangen, het toilet of zelfs de rij voor de deur zijn minstens zo belangrijk in de ervaring. Wij werken in de basis met een geluid in beweging. Zo kan het zijn dat een groep van 8 koorleden door het publiek (noord naar zuid) loopt, terwijl een andere groep een tegenbeweging maakt (zuid naar noord). Door het 3d geluidsbeeld kan je een situatie creëren waarin clusters aanzwellen naarmate de stemmen bij elkaar komen of afzwakken als ze verder van elkaar vandaan lopen. Voor het publiek zal dus ook het geluid verschillen op welke plek je staat, en is de ervaring voor iedereen anders. Ik vind dit een interessante metafoor voor een realiteit, waarin meerdere waarheden naast elkaar bestaan. Een wereld waarin wij verschillende perspectieven van hetzelfde moment met elkaar kunnen beleven. Door deze manier van werken kunnen we plekken uitzoeken die visueel interessant zijn. Een grote fabriekshal, een lege kantoor ruimte. Plekken die niet gemaakt zijn voor concerten. Hierdoor is de ruimte een onderdeel van de performance en maak je van de locatie een decor, en een instrument door de akoestiek. Het publiek is vrij om te gaan en staan waar ze willen.”
“Voor mij is Glossolalia een modulair project. Het geeft ons de ruimte om te improviseren en het klein te houden, maar ook om uit te bouwen tot een grotere voorstelling. De show die we op Birds of Paradise neerzetten, markeert een nieuwe stap, omdat we tot nu toe slechts één optreden gaven waaraan vier zangers meededen. Om ons werk gaandeweg te verbeteren, hebben we zo veel mogelijk van het proces gedocumenteerd. Voor Glossolalia werken we samen met filmmaker Matthijs Vuijk, die zowel publiek als artiest vastlegt zodat we materiaal naderhand kunnen aanpassen en verbeteren.
Hier is een kort fragment van onze pilot-voorstelling, die we in 2021 presenteerde tijdens het O-Festival in WORM Rotterdam.”
Thomas Azier
Thomas Azier: “Je hebt altijd gezocht naar manieren om los te komen van de computer bij het maken van muziek. The Rake (Obi’s zelfgebouwde gitaar, red) is een belangrijke stap voor je geweest om een soort van vrijheid terug te krijgen, die onze generatie verloren heeft in het werken met MIDI-noten op een PC.”
Obi Blanche: Mijn elektronische roots liggen in de tracker-wereld, de MOD-scene. Zo ontdekte ik elektronische muziek in de jaren 90. We sleepten geen midi-noten, maar codeerden noten in het raster met een mechanisch toetsenbord. We hebben nooit een muis nodig gehad. Het toetsenbord was nog steeds een tastbaar object en hebben die in die tijd stevig bewerkt met spuitverf en tekens. Ze kregen het er flink van langs. De mijne was aan de randen volledig opengebarsten, doordrenkt met vloeistoffen maar werkte nog steeds prima. Daarna kwam de ‘muisfase’, waaraan ik destijds eigenlijk niet zo’n hekel had, terwijl ik tegelijkertijd ook niet beter wist. De manier om muziek te horen verandert als je visueel werkt of als je naar de muziek staart, terwijl deze wordt afgespeeld op je scherm. Het gaat erom waar je je op concentreert. Zie je nog het uitzicht of de vlek op het raam? Kan het ding dat je doet jezelf of het moment zelf je naar een hoger plan brengen? Persoonlijk vind ik dit belangrijk en dat kan ik niet bereiken met alleen een muis en een monitor.
Thomas Azier: Toen ik je in 2007 ontmoette op Craigslist, in Berlijn, waren we allebei op zoek naar nieuwe samenwerkingen. Dit om uit deze eenzame wereld van laptop muziekproductie te komen. Het kostte ons nog 10 jaar om bij elkaar te komen en samen muziek te schrijven.
Obi Blanche: Ik was in die dagen nogal gesloten. Rende met de oogkleppen op, alleen maar in één richting kijkend. Ik was op zoek naar samenwerking of een community, maar was daarin toen erg kieskeurig en had nog niet de tools om een goede samenwerkingspartner te zijn. Ik zag niet de potentie om te genieten van het spelen en te zien wat eruit komt. Dit is echt belangrijk voor mij, genieten van het spelen. Zo simpel en zo ingewikkeld tegelijk. Door te genieten ontstaat lichtheid en licht waar ik naar op zoek ben. Nihilisten zingen in koor dat betekenisvolle kunst komt door pijn, maar je kunt ook genieten van pijn.
Toen we begonnen samen te werken, wat soepel ging, vulden we elkaar aan en hadden we inmiddels 10+ jaar aan ervaringen om met elkaar te delen. Dat was nodig om deze samenwerking tot stand te brengen. We hadden geleerd het talent van de ander te waarderen en getuige te zijn van en leren van de vaardigheden van de ander. Ik denk dat community en delen cruciaal zijn om de output te verhogen.
Thomas Azier: We praten altijd over Berlijn -> volgende week donderdag, als we met iemand proberen af te spreken. Hé man, wil je spelen? Ja? Wanneer heb je tijd? Volgende week donderdag. Wat een synoniem is voor NOOIT: het gebeurt eigenlijk nooit. Waarom denk je dat het tegenwoordig zo moeilijk is voor mensen om elkaar te ontmoeten en gewoon muziek te spelen?
Obi Blanche: We worden dagelijks zo beheerst door onze devices in onze handen en doordat we de eindjes aan elkaar moeten zien te knopen. Moeten muzikanten en artiesten eerlijk betaald worden voor hun gestreamde werk? Ja! Het is moeilijk om binnen deze context te experimenteren. Afgezien daarvan, wanneer was het de laatste keer dat je je vrij voelde in de stad, zinloos rondslenterde, inspiratie opdeed, vreemden zag, het asfalt voelde, vreemde gesprekken voerde met de man op de straat in micro shorts? Er zijn weinig mensen die dat doen: er wordt geen tijd genomen, als er niet meteen een waarde tegenover staat. De meeste tijdswaarde wordt alleen gemeten in getallen. Als samenspelen niet meteen iets oplevert, dan gebeurt het niet. Waarom niet gewoon samenkomen en muziek maken? We zijn zintuiglijk gezien overbelast: er is te veel muziek en er is tegelijkertijd zoveel gaande. Zoveel waste. Het is erg moeilijk om goede mensen bij elkaar te krijgen die op dezelfde golflengte zitten. Als we niet altijd veel te snel willen gaan, en mensen zich niet zo snel zouden vervelen, zouden we meer tijd hebben om te genieten en ruimte hebben om echt te voelen.
Thomas Azier: Enkele korte technische vragen: Wanneer en waarom besloot je deze gitaar te bouwen?
Obi Blanche: Ik heb mijn hele leven veel verschillende gitaren gespeeld. Deze intuïtief gekocht en zo verzamelde ik de gitaren die ik op dat moment niet leuk vond. Ik heb ze meer dan 10 jaar niet aangeraakt, en nu heb ik de laatste tijd veel geleerd van deze gitaren. Hoe ze te bespelen, het gewicht, de balans, de vorm van de nek, gebruikte materialen. Ik had de wens om mijn eigen model te maken: ik wilde dat het groot en licht zou zijn. Dat idee zit al heel lang in me te gisten. Toen ik de kans kreeg om er een te bouwen met Yuri Landman in de Amplify Residentie in Berlijn, vielen de dingen op hun plaats. Yuri’s octaaf harmonix Jaguar achter de brug, meerdere uitgangen, kill-switches, de microfonische body: het klopte allemaal. Ik tekende de body met de hand en zaagde het in 15 minuten uit met een handzaag en het was perfect.
Thomas Azier: Hoe is het instrument gestemd? Waar is The Rake van gemaakt?
Obi Blanche: Een van de mooie dingen van het medium van de gitaar is dat het op elke gewenste manier kan worden gestemd. The Rake is een bariton met een lange snaarlengte. Zo lang dat het moeilijk is om passende snaren te vinden. Het is gestemd volgens de normale gitaar intervallen en met een lage A als onderste snaar. Voor sommige nummers kan ik gemakkelijk switchen naar een andere stemming. Ik had een septiem tuner voor een dubbele bovenste snaar om een sitar-achtig geluid te krijgen, maar dat werkte niet echt bij dit specifieke model. We mochten de afgedankte stukken hout in de Amplify-schuur gebruiken en ik ging door die stapel heen op zoek naar het lichtste stuk hout. Ik wist niet dat het stuk dat ik besloot te gebruiken eigenlijk heel goed was voor het bouwen van een gitaarbody en ik was aangenaam verrast hoe goed het resoneerde en speelde toen de gitaar klaar was. Ik vroeg de houtbewerker welk hout het was en hij zei dat het sparrenhout is. Zo’n ‘gewoon’ stuk hout voor een Fin als mij.
Thomas Azier: Is er iets dat je wilt dat mensen zien of voelen als ze je live op die gitaar zien werken? Of gaat het meer om je eigen expressie, en iedereen kan ermee doen wat ze willen?
Obi Blanche: Het is allebei. Ik wil mensen aanmoedigen om te doen wat ze willen doen, risico te nemen, en hun eigen sound vinden. Maar tegelijkertijd doe ik dit werk net zo goed voor mezelf. Ik doe onderzoek naar iets, maar tegelijkertijd wil ik het nog niet in beton gieten. Ik wil een grotere kennis ontwikkelen over ‘body based’ spelen en via mijn eigen ontwikkeling het dan op natuurlijke wijze in geschreven woord op zijn plaats laten komen. Ik heb een zekere drang om het te rationaliseren, maar tegelijkertijd geniet ik van de magie en de mystiek van loslaten.
Soms komen mensen na optredens naar me toe en vertellen me hoe de dingen die ik heb gepubliceerd, hen hebben beïnvloed om te werken aan iets waarin ze geïnteresseerd zijn. Het maak me nederig en zo de moeite waard om te kunnen inspireren.
Thomas Azier: De naam The Rake, de hark om de vloer te harken, wordt heel letterlijk als je microfoons in de gitaar stopt en er de vloer mee harkt. Het creëert deze prachtige boven harmonischen en het heeft een heel fysiek tintje. Het is meer een mix tussen dansen en hard werken, zoals het bouwen van een huis. Of iemands zwembad schoonmaken. Je zweet ook veel als je het doet, het is niet alsof je in een indie bandje speelt, naar je schoenen staart tijdens een concert en een zwarte haarlok uit je gezicht veegt. Waarom wil je dat dit gitaarspel een fysieke ervaring is? Hard werken? Is er een link met de natuur?
Obi Blanche: Om te beginnen denk dat voor een Fins mens als ik, alles verband houdt met de natuur. Als kind woonden we in het bos, het was onze speelplek. Onze honden konden daar vrij rondlopen, en vaak moesten we ze gaan zoeken en werden kwamen we op verre onbekende plekken. Ik had een paar magische momenten in het bos: het soort hemelse, buitenaardse ervaringen. Liggend op de grote rotsen, op de zachte heuvel, gekust door warme zonnestralen, afdalend naar de diepe onbekende delen van het bos, soms een beetje bang. De vochtigheid voelen, geaard zijn. Ik herinner me deze momenten zo goed. Dit alles en later het skateboarden vertaalde zich naar een tastbare lichamelijkheid. Als je jong bent en aan het skateboarden bent, ben je de meeste dagen in feite buiten, opgeslokt door het asfalt en beton. Het vuil van de stad voelen met je lichaam, pijn vermengd met euforie. Dit was begin jaren 90, en we waren nog niet zo verslaafd aan elektronica. Tegenwoordig breng ik veel tijd achter de computer door, ook al wil ik dat niet. Werken met mijn lichaam, handen en materiaal is een uiting van hoe levenslustig ik me voel en door geluid en beweging samen te laten smelten kan ik dat bereiken. Hiermee wil ik het belang van beweging en fysiek aanraking onder de aandacht brengen.
Thomas Azier: Hoe beïnvloedt jouw gitaar je schrijfwerk?
Obi Blanche: Alles is belangrijk voor inspiratie. Hoe de gitaar om je hangt, hoe de gitaarband voelt, hoe ongemakkelijk is het, hoe de hars van de strijkstok de snaren plakkerig maakt en hun sustain verliezen. Dit heeft allemaal invloed op de manier waarop je speelt. Ik laat opzettelijk schijnbaar foute ontwerpkeuzes over aan de gitaar, ik vijl geen ruwe metalen randen af, ik houd de snaren niet vast aan de kop, ik pas mijn spel gewoon aan om deze gitaar te dienen. Ik heb dit geleerd van mijn Fender Jaguar en pas deze filosofie op alle niveaus toe op mijn creaties. The Rake heeft zoveel geluiden en in combinatie met de effecten is het mijn eigen offline Splice of samplebank. Ik heb er tracks mee gemaakt, waarbij elk geluid, van drums tot ‘snoring man’ tot stadium gitaarsolo’s helemaal van The Rake afkomstig zijn. Het is een tool zoals alle andere, maar het heeft zeker zijn eigen charme.
Thomas Azier: Wat was het moment dat het voor jou allemaal klikte?
Obi Blanche: Het idee hierover is met de tijd gekomen. Ik heb altijd een sterke intuïtie gehad en niet de taalvaardigheden om het precies onder woorden te brengen. Het voelde gewoon diep. Dat heeft zijn nadelen gehad, maar tegelijkertijd kan ik zeggen dat ik spreek uit een ervaring en niet uit iets dat ik heb gelezen of overgenomen. Koppig zijn en ergens diep van binnen vertrouwen in het proces is belangrijk geweest. Werken aan het zien van de andere perspectieven, de invloed van andere culturen en manieren van leven, en vragen wat belangrijk is. Het heeft me geholpen om een richtsnoer te creëren waarvan je kunt zeggen dat het voor mij klikt.
Thomas Azier: Je bent altijd al geïnteresseerd geweest in geluidsapparatuur en vooruitstrevende muziektechnologie. Je verrast me altijd door de hoeveelheid kennis die je hebt van één machine. Voor mij is het vergelijkbaar met skateboarden, het is alleen jij en je skateboard en je probeert diep te gaan met de verbinding met het object. Of het nu een skateboard of een drumcomputer is, je hebt de wens om het volledig uit te zoeken en op onconventionele manieren te gebruiken. Beide zijn ook op de een of andere manier offline. Klopt het dat er een link is met laten we zeggen skateboarden, een analoog apparaatje en een gitaar bouwen + gitaarspel?
Obi Blanche: Mijn vader was altijd heel obsessief met dingen bezig en daar heb ik de goede en verkeerde kanten van geërfd. Toen hij eens werd gebeten door de aquarium microbe, hadden we 15 aquaria door het hele huis. Hij is het type dat een nacht wakker ligt over de modderschippers in zijn aquarium. Ik heb hetzelfde fanatisme als ik ergens in geïnteresseerd ben. Het aantal uren (dagen) dat ik geobsedeerd doorbreng met een Octratrack en YouTube-video’s is gewoon belachelijk. En ik heb er niet eens een, ik ben gewoon geïnteresseerd. De diepte, de uitdaging, de mogelijkheden, precies ook de ‘offlineheid’ ervan. Ik speel graag en heb dingen in handen die me doen denken aan een diepgewortelde verbinding met het medium wanneer het goed voelt en het je tintelingen geeft. De manier waarop dingen klikken, hoe ze drukken, hoe ze je vingertoppen laten voelen, hoe je borstkas open gaat en je die extra adem inneemt, hoe je je snappy’n’poppy voelt, hoe je wilt dat de dingen lopen. Waar het op neerkomt, is dat je kunt voelen, opmerken hoe dingen voelen, ruimte creëren om te leven en lief te hebben.
“Een playlist met daarin mijn favoriete tracks die me inspireerden bij het maken van Glossolalia. De songs zijn door mij en Obi Blanche gekozen.”
Thomas Azier
Het idee van een muziekvideo is een concept dat al sinds de jaren vijftig bestaat en nauwelijks is veranderd. In een wereld waar mensen met hun ogen naar muziek luisteren, is beeldtaal vaak gekoppeld aan reclame: alles over optica en minder over inhoud. Onze muziekindustrie en met name de manier waarop we visuals maken, is commercieel in die zin dat de meeste budgetten voor muziekvideo’s vaak gekoppeld zijn aan productiebedrijven die reclamecampagnes ontwikkelen. Regisseurs maken commercials om te kunnen overleven. Muziekvideo’s zijn vaak een manier om regisseurs aan klanten te verkopen. Dit maakt het moeilijk om de beeldtaal die wordt gebruikt te bevragen, omdat er een onderliggend ander doel is in een samenwerking tussen muziek en regisseur.
Ik vind het belangrijk om te zoeken naar een andere beeldtaal, die niet geworteld is in reclame, in de vorm van samenwerkingen met andere kunstenaars buiten dit productie-maak-systeem. Waar vrijheid en ruimte is om met elkaar te experimenteren, zijn de budgetten kleiner, waardoor de kans groter is dat het werk een nieuwe dimensie krijgt. Ik werk graag met jonge mensen die geïnteresseerd zijn in het maken van kunstfilms en in staat zijn om zelfstandig werk te maken, zonder afhankelijk te zijn van grotere bedrijven.
Ik wil dat het werk zowel in hun vorm als in wat ze betekenen zinvol is. Betrokkenheid (samenwerkingen) of overtuigingen moeten resoneren met mijn eindproduct en hoe ik werk. Vandaar het belang van de mensen met wie ik kies om mee te werken. De samenwerking steunt niet per se op het resultaat maar op de manier waarop we werken en hoe we denken, het is dan ook gebaseerd op een gedeelde filosofie. Als ik dit op een klassieke manier zou produceren (wat ik in het begin van mijn carrière heb gedaan), zou ik niet hetzelfde proces hebben. De drie video’s Hold on tight, Love, disorderly en Entertainment vormen een trilogie en zijn het resultaat van deze manier van denken.
De korte film is geschoten door de Taiwanese regisseur Ayoto Ataraxia die voor deze opnames dwars door de straten van Myanmar reed. Thomas zegt hierover: “Hold On Tight is opgenomen na het uitwisselen van Taiwanese films met Ayoto (bijvoorbeeld ‘Tsai Ming Liang’s The River’, ‘I Don’t Want To Sleep Alone’ of ‘Rebels Of The Neon God’).
Mijn originele vocalen op deze track, die eigenlijk alleen bedoeld waren voor de demo, creëerden onbedoeld toch de juiste emotie die ik wilde overbrengen. Het was een proces maar uiteindelijk koos ik ervoor juist deze vocalen te behouden. Met deze muziek en vocalen op zak reisde Ayoto Ataraxia met een kleine filmcrew naar Myanmar en schoot Hold On Tight intuïtief op 16 mm.”
Regisseur Ayoto Ataraxia zegt over Hold On Tight: “De film is het resultaat van een lang gesprek met Thomas over vriendschap en verwantschap. Dit riep de gedachte op om een reeks herinneringen te op te halen aan het rijden op een motorfiets met zijn vader en dit opnieuw te creëren. De behoefte aan vrijheid binnen alle chaos, acceptatie van gevaar en ondanks alles weer een nieuwe dag beginnen. De filmbeelden zijn mijn intuïtieve reactie op de vele gesprekken met Thomas die resulteerden in een film waarbij de bevolking van Myanmar werd geobserveerd tijdens hun dagelijkse woon-werkverkeer.”
Thomas Azier
Het idee van een muziekvideo is een concept dat al sinds de jaren vijftig bestaat en nauwelijks is veranderd. In een wereld waar mensen met hun ogen naar muziek luisteren, is beeldtaal vaak gekoppeld aan reclame: alles over optica en minder over inhoud. Onze muziekindustrie en met name de manier waarop we visuals maken, is commercieel in die zin dat de meeste budgetten voor muziekvideo’s vaak gekoppeld zijn aan productiebedrijven die reclamecampagnes ontwikkelen. Regisseurs maken commercials om te kunnen overleven. Muziekvideo’s zijn vaak een manier om regisseurs aan klanten te verkopen. Dit maakt het moeilijk om de beeldtaal die wordt gebruikt te bevragen, omdat er een onderliggend ander doel is in een samenwerking tussen muziek en regisseur.
Ik vind het belangrijk om te zoeken naar een andere beeldtaal, die niet geworteld is in reclame, in de vorm van samenwerkingen met andere kunstenaars buiten dit productie-maak-systeem. Waar vrijheid en ruimte is om met elkaar te experimenteren, zijn de budgetten kleiner, waardoor de kans groter is dat het werk een nieuwe dimensie krijgt. Ik werk graag met jonge mensen die geïnteresseerd zijn in het maken van kunstfilms en in staat zijn om zelfstandig werk te maken, zonder afhankelijk te zijn van grotere bedrijven.
Ik wil dat het werk zowel in hun vorm als in wat ze betekenen zinvol is. Betrokkenheid (samenwerkingen) of overtuigingen moeten resoneren met mijn eindproduct en hoe ik werk. Vandaar het belang van de mensen met wie ik kies om mee te werken. De samenwerking steunt niet per se op het resultaat maar op de manier waarop we werken en hoe we denken, het is dan ook gebaseerd op een gedeelde filosofie. Als ik dit op een klassieke manier zou produceren (wat ik in het begin van mijn carrière heb gedaan), zou ik niet hetzelfde proces hebben. De drie video’s Hold on tight, Love, disorderly en Entertainment vormen een trilogie en zijn het resultaat van deze manier van denken.
Thomas Azier: “Ik heb de laatste jaren interesse verloren in fictie, mythologie en het werken in verhalende vorm; ik vind de wereld om ons heen, zoals hij nu is veel complexer en interessanter. Nieuws geeft me een soortgelijke stimulans als sociale media of entertainment. Hoe meer ik dit observeer hoe meer ik het verlangen heb gekregen om mijn muziek een ruimte te maken waarin ik deze wereld kan onderzoeken en bevragen. Ik ben geïnteresseerd in mijn reactie, de angst, de opwinding, de gevoelloosheid. Langzamerhand ben ik mij comfortabeler gaan voelen met werk dat ik niet direct begrijp. Ik voelde me aangetrokken door Nils Edstrom (regisseur) zijn Instagram en een sterke identiteit in zijn werk. We benaderden hem met het idee iets persoonlijks en anders te maken dan muziekvideo’s in het algemeen en besloten samen om beelden van zijn iPhone te gebruiken uit de afgelopen jaren.”
Thomas Azier
Het idee van een muziekvideo is een concept dat al sinds de jaren vijftig bestaat en nauwelijks is veranderd. In een wereld waar mensen met hun ogen naar muziek luisteren, is beeldtaal vaak gekoppeld aan reclame: alles over optica en minder over inhoud. Onze muziekindustrie en met name de manier waarop we visuals maken, is commercieel in die zin dat de meeste budgetten voor muziekvideo’s vaak gekoppeld zijn aan productiebedrijven die reclamecampagnes ontwikkelen. Regisseurs maken commercials om te kunnen overleven. Muziekvideo’s zijn vaak een manier om regisseurs aan klanten te verkopen. Dit maakt het moeilijk om de beeldtaal die wordt gebruikt te bevragen, omdat er een onderliggend ander doel is in een samenwerking tussen muziek en regisseur.
Ik vind het belangrijk om te zoeken naar een andere beeldtaal, die niet geworteld is in reclame, in de vorm van samenwerkingen met andere kunstenaars buiten dit productie-maak-systeem. Waar vrijheid en ruimte is om met elkaar te experimenteren, zijn de budgetten kleiner, waardoor de kans groter is dat het werk een nieuwe dimensie krijgt. Ik werk graag met jonge mensen die geïnteresseerd zijn in het maken van kunstfilms en in staat zijn om zelfstandig werk te maken, zonder afhankelijk te zijn van grotere bedrijven.
Ik wil dat het werk zowel in hun vorm als in wat ze betekenen zinvol is. Betrokkenheid (samenwerkingen) of overtuigingen moeten resoneren met mijn eindproduct en hoe ik werk. Vandaar het belang van de mensen met wie ik kies om mee te werken. De samenwerking steunt niet per se op het resultaat maar op de manier waarop we werken en hoe we denken, het is dan ook gebaseerd op een gedeelde filosofie. Als ik dit op een klassieke manier zou produceren (wat ik in het begin van mijn carrière heb gedaan), zou ik niet hetzelfde proces hebben. De drie video’s Hold on tight, Love, disorderly en Entertainment vormen een trilogie en zijn het resultaat van deze manier van denken.
Thomas Azier is meer dan alleen een muzikant; hij benadert muziek op een unieke manier, meer zoals een beeldend kunstenaar of een schilder zijn of haar kunstvorm zou benaderen. Voor ‘Love, Disorderly’ heeft hij zich laten inspireren door media als fotografie en film om zo te proberen de structuren van de song te beïnvloeden en een nieuwe beleving te creëren.
Het nummer is gecomponeerd en opgenomen samen met de Finse experimentele gitarist en producer Obi Blanche en muzikanten uit verschillende Nederlandse orkesten.De meeslepende korte film in documentaire-stijl bestaat uit beeldmateriaal die de Franse regisseur Laurent Chanez schoot tijdens zijn reizen rond de wereld. Chanez is onder andere bekend van de videoclip voor ‘Aufgang’s ‘Backstabbers’ – genomineerd voor ‘Best Editing’ en ‘Best Cinematography’ bij de UKMVA en won ‘Best Cinematography’ op de Berlin Music Video Awards van vorig jaar. Zijn visuals verbeelden chaos en verbindingen binnen een onrustige maatschappij.
“Ik heb het gevoel dat Laurent erin is geslaagd de ‘ziel van de wereld’ vast te leggen in een reeks observaties die hij in 2019 heeft gedaan. Het is bijna alsof je door de pagina’s van een boek of van een National Geographic-tijdschrift bladert of door Instagram Stories scrollt of het nieuws kijkt. Het toont een toestand van de wereld zonder oordeel of verhaal.” legt Thomas uit.
Thomas Azier